Anne Ağlamasın Amaaa

Güzel yavrum,

Sen büyüdüğünde anlayabilir misin yaşadıklarımzı bilmiyorum ama senin yeme sorununu bilmeyen kalmadı çevremizde.
Tam 18 ay olmuş benim elimden lokma bile yemeyeli...
Henüz düzeltilmiş 13 aylıktın bana itiraz ettin ve o gün bugündür sadece kendi parmaklarınla civciv gibi yemek yedin. Hiçbir oyun, hiçbir yaptırım yada sevgi dolu yaklaşım çare olmadı bu sorunumuza.
Okulda yemeye başladın sonra, ama yine kendin tabii. Son zamanlarda Bediş Annenden yemeye başlamıştın sadece.
Bundan 10 gn önce, 18 ay sonra ilk kez benden 2-3 kaşık ta olsa yemek istemeye başladın.
Nasıl mutluydum anlatamam, karşıma çıkan herkese senin benden yemek istediğini anlattım durdum.
Sadece selamlaştığım, hayatımız bilmeyen insanlara bile ilk dakikada "biliyor musun Candaş benden yemek istedi" diye büyük bir heyecanla anltır buldum kendimi.
Onlar da bu kız iyice kafayı yemiş, yazıkkkk modunda bakıyorlardı yüzüme. Ne demek olduğunu bizim hayatımızı görmeyenlerin anlamasının imkansız olduğunu unutuyorum bazen.
2-3 gün yedikten sonra yine yemedin yemek.
Bugün yedin biraz, sonra kustun. Çok üzüldüm, onca maymunlukla yedirdiğim kaşıkların 10 saniyede "öğğğğğ"ler arasında akıp gitmesi inanılmaz üzücü.
Kafamı ellerimin arasına aldım ve sadece 1-2 saniye kaldım öyle Gözlerim doldu sanırım.
Seni banyoya soktum, yıkadım. "Yemek istemezsen söyle vermicem annecim " dedim.
"Ben çorba yemek istiyorum anne" dedin. Banydan çıktık ve çorba istedin.
Tekrar koydum ve sana yedirmeye başladım. Yarım kase kadar sonra "oğlum yemek istemezsen bırakabiliriz" dedim.
"İstiyorum anne, anne ağlamasın" dedin.
Hayat durdu sanki o anda....
Sen yemek istemediğin halde, biraz önce kustuğunda ben üzüldüm diye yemek istemişsin, anne ağlamasın ama...

İçim parçalandı, san nasıl birşeysin, ne harikasın yavrum?
Kelimelerim yetmiyor anlatmaya..
çorbayı bıraktım, suyunu verdim, oyunlarımızı oynadık ve öpücükler arasında uykuya daldın.
Sen benim dünyamsın yavrum, benden daha akıllı, daha duygulu, daha mantıklısın..