BUGÜN ÇOK ÖNEMLİ BİRGÜN

Bugün çok önemli birgün.
Küçük adam kronolojik 28 aylık, düzeltilmiş ise neredeyse 25.
Dün akşam bir hareket vardı evimizde. Önce fotolar gelsin, tahmin yürütün ne olduğuna dair.

Fotoğraflardaki eşyalar:
2 adet çarşaf, bir pike, yastık, yastık kılıfı.
Bol miktarda body, 2 takım pijama, 3 tişört, 3şort, 3 çorap, patik.
Eee, neden dizildi acaba bunlar?
***********

Bu sabah erkenden kalktık, kırmızı eşofmanlarını giydirdim küçük adama. İşe çıkış saatimde beraber çıktık evden, ve hastane yoluna gittik.

Burası da gittiğimiz yer. Artık neresi olduğunu söylememe gerek yok sanırım.



Gittiğimizde kahvaltı saatiydi. Küçük adam koştura koştura oturdu masaya. Kamerayı görünce pozlar verdi, şımardı. Ben şaşkınlıktan kalakaldım öylece. Bizimki içe kapalı, çocukları sevmiyor diye düşünürken pek mutlu oldu.

Kendinden küçük çocuklarca bile dövülen bir çocuktu. Son bir ayda ise dışarıda küçük adamın daha rahat hareket etmesi artık zamanı gelmiş dedirtmişti bize. Bugün bu düşüncemizin doğru olduğunu gördüm. Hemen oyuncaklara saldır. Minik kaydırağın merdivenlerini kendisi çıkmış -ki bu ilk oluyor-.

Her yere saldırdı küçük adam, herşeye dokundu.

Sabah götürdüm küçük adamı, öğretmenlerine hikayesini anlattım kabaca. Kaba anlatımla yaklaşık yarım saat sürdü. Dikkat edilecek şeyler, huyu-suyu, önceliklerim vs vs. Uzadı gitti.
O bu arada gayet mutlu oyunlara daldı. Ben gidiyorum dedim, "babayyy" dedi sadece ve kıçını dönüp üstteki fotodaki arkadaşının elindeki oyuncak ütüyü alma kavgası çıkardı. Pek bir mutlu oldum. Mücadele ediyordu istediği birşey için. Benim küçük adamım büyümüş ve artık okullu olmuş meğer.
İşyerimin bahçesinde bir kreş olmasına rağmen gün içinde gitmedim, telefonlaştık öğretmenleriyle. Kahvaltı yapmamıştı, tek lokma dahi yememişti. Öğlen sıfır yemekle uyumuş. Ama keyfi pek yerindeymiş. Öğlen gittim, uyuyordu. Seyrettim. Yorgunluktan bayılmış, yattığı gibi uyuyakalmış 1 saat boyunca. Şaşırdım, kıçındaki fırıldağın çıkacağı zaman bu zamanmış demek ki.
Öğleden sonra aradığımda az uyuduğunu öğrendim, uyanınca da hiçbirşey yememiş. Ara ara "anneee" diye aramış beni, oyalamışlar. "5 tane çilek yedi" sözüyle şaşkına döndüm, 2'yi aşamamıştık hiç.
Akşam işyerimde işim uzayınca biraz geç gittim almaya, herkes gitmişti. Beni görünce sevinç çığlıklarıyla boynuma atıldı. Sarıldı, sarıldı...Ben öğretmeniyle konuşurken kılını kıpırdatmadan yüzümü seyrettiğini farkettim. İçim eridi resmen.
Tekrar sarıldık, koklaştık.
Öğretmeni 11 çilek yedi dedi. Hani 5 ti dedim? 6 tane daha yedi dedi. Hayal gibi birşey. Tüm gün aç kalınca çileğe vurmuş kendini.
İşte böyle.
Sabah O'nu bırakıp işe dönerken ağladım, mutlu oldum, sevindim.
"Ben gidiyorum oğlum dediğimde "babayyy" dedi sadece.
O kadar büyüdün mü sen yavrum? Arkana bile bakmadan babay dedin sadece.
Çok güzel...
Bir gün kocaman adam olacaksın ve "babayy" diyerek gideceksin, arkana bile bakmadan belki de.
O zamanlar da çok mu çabuk geliyor acaba?
2 yılın geçişi saniyeden bile kısa geldi bana.
**************
Umarım kreşin sonraki günleri de güzel geçer, sıkıntısız alışırız kreşe.
Umarım yeme sorunu da çözülür. İlk günler açlık durumları yaygın olacak sanırım.
Ben sabrederim, sonu güzel olsun da.