Nasıl Anlatılır Bilmem ki

Küçük adamın ameliyatının 7. günü, gece yarısı saat 1.
Babamız il dışında, evde yalnızız ve saat 1 de bizimki ağlıyor. Kucağıma alıyorum, ağrı kesici veriyorum, sakinleşip uyuyor kendi odasında...
Saat 1.30, yatmaya gidiyorum, şöyle bir bakıyorum;uyuyor ama hırıltısı var.
Dayanamıyorum ve kucağıma alıp yatağıma götüreüyorum. Sanki üstüne hortum tutulmuş gibi sırılsıklam...
GGece lambasının ışığında üstünü değiştiriyorum, öksürüyor ve inanılmaz hırıltısı var, bir türlü atamıyor sekresyonunu. Bitmek bilmiyor, öksürdükçe artıyor.
Aklıma alpella'nın KBB uzmanı annesinin öğütleri geliyor, "şüpheye düşersen kanama konusunda peçeteye tükürt".
Peçete alıyorum elime, tükürtüyorum, gece lambasındanmıdır nedir çok koyu görünüyor.
Işığı açıyorum ve bizimkinin ağzı burnu kan içinde...
Saat 1.30-2 arası, evde kimse yok. Üstümde tişört ayağımda terlik fırlıyorum, bir poşete 1-2 bez ve badi atarak...
Sitenin güvenliği korkuyor ve 50 metre ötemizdeki hastane yolunun yarısına kadar benimle geliyor, kalan yarısında arkamdan bakıyor.
2 hastane var karşı karşıya, biri özel diğeri devlet.
özele gidiyorum hemen, KBB uzmanı var mı diye, yok diyorlar.
Kafam çalışıyor da "devleti aramısınız orada varmıdır diye, yoksa boşuna gitmeyeyim diyebiliyorum.
Arıyorlar, evet varmış orada.
Koşar adımlarla gidiyoruz, dualar okuyorum ve küçük adamı konuşturmaya çalışıyorum sürekli.
Ne şekilde girdik ki anında herkes başımızda toplandı.
KBB asistanı varmış, anlatıyorum hemen ameliyatoı ve kanamayı.
Bir bakalım boğazına diyor, abeslankı bebeğimin diline sürmesiyle birlikte ağız-burun kan fıştıkrtmaya başlıyor...
Allahım bu da ne? Kucağımda bebeğim, heryerinden kanlar geliyor, nefes alamıyor...Biranda damar yolu açanlar, aspiratör çalıştıranlar, telefonla ambulans arayanlar, hastane arayanların sesleri yankılanıyor her yerde.
Dizlerimin bağı çözülüyor ve oğlumu tutamayacağımı anlıyorum.
"Alın kucağımdan, alınnnnn"
Alıyorlar, minik bebeğim müdahalanin acısı ve korkusuyla bir yandan ağlamaya çalışıyor, bir yandan da gözleriyle öyle bakıyor ki sürekli olarak uzaktaki bene...
"Ambulansı kimin için çağırıyorsunuz " diye soruyorum kendimin bile zor duyduğu bir sesle.
Size diyor gözüme çok tanıdık gelen doktor
Neden ki? diye soruyorum.
"Acil ameliyata alınması lazım, KBB uzmanı yok burada, uzman olan bir yere gidiyorsunuz" diyor.
"Nasıl yani?" Oğlumun durumu kötü mü?
Ambulans arıyorlar, ambulans merkezi o kadar gereksiz kimlik sorularıyla meşgul ediyor ki doktoru doktor oğluma müdahale edemiyor. Ben konuşurum ambulansla diyorum alıyorum telefonu.
Sordukları her soruya cevap veriyorum, daha sonra şaşıracağım bir sakinlikle.
Ama başka bir konu var? Koskoca İstanbulda KBB uzmanı olan hastane bulamıyoruz...
Bir yer var o da benim çalıştığım hastane ve orayı da ben istemiyorum.
"Amerikan" diyorum, orada kesin vardır.
"Karşıya yetişmez bu çocuk"............
............
Bittiğim tükendiğim an işte bu an....
Gecenin 2.30 u, yollar bomboş ve ambulansla karsıya yetişmeyecek bir çocugum varmış....
Hani Türk filmleri gibi olsa keşke diyorum, titreyen dizlerime yön versem de bıraksam kendimi ve arkamda biri tutsa da yığılıp kalsam...
Hiç böyle biri olmadı ki hayatımda, şimdi de olmaz, sakın bırakma kızım kendini. Koca gözlü oğlumun bakışlarını yakalıyorum gözümde, aspiratiör sondası giriyor ağzına burnuna.
Ha gayret kızım, ayakta durmalısın.
Ablamı arıyorum, ne yapacam ben şimdi diye.
O arada doktorun sesini duyuyrum, "ameliyatın yapan doktorun haberi var mı diye soruyor.
"yok" ki, aklıma bile gelmedi aramak diyemiyorum ve hemen arıyorum. Konuşamıyorum, doktora veriyorum telefonu.
Geliyorum ben demiş.
Bu kadar kötü tablonun içinde iyi bir haber geliyor, "ben geliyorum"
Tanıdık, güven verecek, yüzünü ikiğ kez de olsa gördüğüm birini tekrar görecek olmanın rahatlığı çöküyor üzerime.
Hastanedeki asistan da kendi uzmanını aramış, bir doktor aranmakla gelmek arasında 15 dakikada uçabilir herhalde ancak...Allahım ne kadar iyi şeyler de var sevinmem gereken diyorum.
Muayene ediyor küçük adamı, kanama o kadar çok ki ancak 5. de görebiliyor.
"Sen 5 sefer de kanamayı bile göremedin, oğlumu nasıl ameliyat edeceksin" diye çıkışıyorum.
Allahtan babacanmış, anlayışla karşılıyor, haklsıın diyor, herşey yolunda gidecek endişelenme (bu olay bir devlet hastanesinde gerçekleşiyor üstelik).
Lüçük adam kucağımda, gittikçe yığılıyor, şoka girdi-girecek.
Anestezi doktoruna saldırıyorum bu defa:
"Uzmanını aradın mı? geliyor mu? 9 kg çocuk uyuttun mu hiç"
O diğeri kadar anlayışl değil, ama kızmıyor da.
Hala bitmedi mi gereksiz soruların, çocuğum şoka giriyor , sen hala kağıt-kalemle uğraşıyorsun, 3. kez söyledim kullandıgı ilaçları" vs vs vs
Ameliyathane kapğısındayız, herşey hazır olunca alacağız çocugu, anesteziyi kısa tutmalıyız diyorlar...
Bebeğim kucağımda, yarı baygın ve artık bana cevap vermiyor, ara sıra zorla kısık sesle "duyuyoyum şeni anne" diyor.
Çok şükür diyorum
Dahasını suanda yazamıcam, sonra
Şuan herşey iyi, 4 gün sonunda evimizdeyiz..