MAHSUNİYE

1 ay oldu işe geri döneli. Tam 2 yılımı evde oğluşumla geçirdim. Nasıl olacak derken işe dönüşüm çevremde anlatılan kabuslara dönmedi. Candaş beni hiç aramadı, babannesiyle gayet mutlu geçirdi ilk haftaları.
Sonrası ise, sanırım küçük adam yeni algıladı benim gidişlerimi. Karadenizlilik var ya, o bakımdandır belki.
Son 2 haftadır evde beni arıyormuş gündüzleri. Odaları geziyormuş, sesleniyormuş bana.
İçim yanıyor bunları duyunca.
Akşam saat 6 oldu mu kapıya gidiyormuş hemen, "anne,anne" seslenişiyle. Pazar günü babasıyla evdeydi küçük adam, 2-3 saat ayrı kaldık. Peşimden çok ağlamış, odalara bakmış. Hatta sigara içmek için çıktığım balkon kapısına dayanmış ve seslenmiş. Bu seslenişlerdeki anne sözü normal anne sözünden çok farklı. Öyle acıklı çıkıyor ki kelime. Vurguları bastıra bastıra söylüyor.
Son birkaç gündür saat 06.00'da uyanır oldu küçük adam. Bugüne kadar almamıştık yatağından tekrar uyusun diye. Uyuyordu da. Bu sabah uyumadı, babası aldı kucağına. yanıma geldiler, beni görünce çığlık attı. "anne oğdaaa"
"Çıkma saatim gelince, "hadi bana hoşçakal de" dedim. "Hoşçakal anne" dedi ama kapıya gittiğim anda çığlıklar yükseldi. "Gelecem oğlum, ağlama, sana çilo alacam gelirken "vs boş kaldı.
Asansöre bindim, hala ağlama sesini duyuyordum. Ben de ağlamaya başladım. canım yanıyordu, en az Candaş'ınki kadar.
Asansöre binen bir bayanın sözleri iyi geldi sonra:
"1. çocuğum 2,5 aylıkken işe döndüm. 2. çocuğumda ise 40. gününde işteydim. Hem de sabah erken bebeği evden çıkarıp bakıcıya götürüyordum........"
"Çok şükür" dedim sonra.
Mahsuniye duruşum geçmedi ama bugün. sanırım bir süre daha devam edecek.
belki Candaş evlenene kadar filan...